บาสเกตบอล
ตอนพึ่งขึ้น ม.1 เป็นช่วงที่ไม่รู้ว่าชอบอะไรจนมีเพื่อนมาชวนไปเล่นบาสตอนเย็นได้เล่นกับพวกรุ่นพี่และเพื่อนๆก็รู้สึกชอบกีฬานี้มาก มันสนุก ได้เพื่อน เฮฮา รุ่นพี่ก็ตลกเฟรนลี่ หลังจากวันแรกที่เพื่อนชวนไปก็ติดยาวเล่นทุกเย็นกลับบ้านเย็นเล่นแล้วรู้สึกผ่อนคลายสบายใจหัวเราะไปกับเพื่อนๆพี่ๆทุดคนเฮฮามากตอนนั้น อยากจะย้อนเวลากลับไปตอนนั้นสนุกจนหาที่ไหนไม่ได้แล้วจริงๆบรรยากาศชิวๆเปิดเพลงร้องเพลงกันบ้างที่สนามบาส
สนามบาสเป็นเหมือนบ้านของผมในตอนนั้นเลยก็ว่าได้บ้านที่อบอุ่นมีความสนุกสนาน เฮฮา พุดคุยกัน แล้วทุกๆวันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนขึ้น ม.4 พวกรุ่นพี่ก็ต่างเรียนจบกันไปเหลือกันแค่บางส่วนที่ยังอยู่ ช่วงนั้นผมก็พักเรื่องบาสไป เล่นอีกทีคือกีฬาสีแค่ครั้งเดียวหลังจากนั้น พอขึ้น ม.5 เริ่มกลับมาเล่นอย่างจริงจัง ผมก็ได้เข้าทีมบาสโรงเรียนเพื่อไปแข่งรายการต่างๆ ได้ฝึกซ้อมกับทุกคนกับเพื่อนๆพี่ๆที่ยังเหลืออยู่เวลา4โมงถึง6โมง ทุกคนตั้งใจซ้อมมากเพื่อจะให้ได้รางวัลกลับมา ผมก็มาซ้อมเพิ่มเติมทุกๆตี5ถึง7โมงในช่วงนั้น พอเริ่มแข่งทีมก็ไม่ได้ถือว่าดีแต่ไม่ได้ถือว่าแย่ขนาดนั้นเหมือนยังขาดประสบการณ์การแข่งกันรวมถึงตัวผมด้วย ทำให้การเล่นมันไม่ออกมาแบบเท่าที่ควร เกิดความตื่นเต้นต่างๆ จนสุดท้าย ม.5 ก็ไม่ได้รางวัลอะไรและก็มาถึงปัจจุบัน นั่นคือ ม.6 ผมได้คิดกับตัวเองว่าจะเอายังไงกับเส้นทางนี้ มีคนคอยบอกคอยเตือนต่างๆ บางคนบอกกับผมว่าให้เลิกเล่นบาสออกจากทีมบาสโรงเรียนได้แล้วเนื่องจากมันก็มีสอบต้องเตรียมเข้ามหาลัยอะไรอย่างงี้ แล้วผมก็ได้ตัดสินใจพิมพ์ข้อความลงกลุ่มว่า ผมจะออกจากทีมและเลิกเล่นบาสแล้ว แต่ว่าคนในทีมก็ให้คำแนะนำต่างๆ ให้กลับไปคิดใหม่ว่าคิดดีแล้วหรือเปล่าที่ตัดสินใจแบบนี้ผมก็ลองกลับมาคิดอีกที พ่อแม่กับปู่ผมซื้อรองเท้า เสื้อบาส อุปกรณ์ต่างๆเกี่ยวกับบาสให้รวมๆแล้วเกิน20000เลยก็ว่าได้หรือมากกว่านั้น ผมเลยตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ ผมก็อยากเป็นนักบาสมืออาชีพที่หาเลี้ยงชีพได้ แล้วผมก็คิดไว้ว่าปีนี้ผมจะพยายามทำให้เต็มที่ที่สุด แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเสมอไปมีอุปสรรคมากมาย ผมรู้สึกว่ามีคนไม่ซัพพอร์ตกับผมเกี่ยวกับการเล่นบาสแน่ๆด้วยความที่อาจจะเป็นเพราะปีนึงที่ผ่านมาไม่ได้รางวัลอะไรเลยเหมือนไม่มีประโยชน์ที่ผมจะเล่นต่อ แต่ผมก็ยังเชื่อว่าผมและทีมสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้แค่ตอนนั้นอาจจะยังขาดประสบการณ์ อย่างน้อยผมก็แค่อยากผ่านเข้ารอบลึกๆไม่จำเป็นต้องได้แชมป์ถ้าได้ก็ดีมันก็ต้องดีอยู่แล้วแหละ ผมอยากจะใช้โอกาสที่ผมยังสามารถจะแข่งได้ให้เยอะที่สุดจนมันจะจบลงเมื่อผมจบ ม.6 ผมอยากรู้ว่าผมจะไปหยุดอยู่ตรงไหน แต่ถ้าถึงตอนนั้นไม่ได้อะไรเลยผมก็ยอมรับผลของมันอย่างน้อยผมก็ทำเต็มที่แล้วถึงแม้คนที่ซัพพอร์ตจะแทบไม่มีเลย ผมไม่กลัวเลยว่าจะไม่ติดมหาลัยนู้นมหาลัยนี้ผมพร้อมที่จะพุ่งสุดตัวถ้ามีเป้าหมาย ถึงแม้จะเสี่ยงแค่ไหนก็ตามอายุก็ยังแค่17 ยังมีเวลาอีกเยอะที่ต้องเติบโต ที่ต้องเจอสิ่งต่างๆ ชีวิตมันไม่ได้จบแค่การขึ้นมหาลัยแล้วทำงานเกษียณ ผมคิดไว้แบบนั้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น